Úrvalsverkefnið varð fyrir valinu vegna þess að það kom mér
á óvart hve mikið ég lærði af því. Þegar litið er yfir farinn veg voru mörg
skemmtileg verkefni, til dæmis var bæði gaman og krefjandi að kryfja eigin
mistök í verkefninu um óvænt atvik og að sama skapi fékk ég dýrmæta innsýn í
starf leiðsagnarkennarans í viðtalinu við Kristen. En myndbandsupptaka af
sjálfum mér að spjalla við gamlan vin og kollega situr í mér. Því vel ég
verkefni 4 – upptaka af samræðum.
Það sem kom mér á óvart þegar ég sat með þremur samnemendum
og horfði á upptökuna var hversu sterk líkamleg áhrif upptakan hafði á mig. Ég
krosslagði hendur, færði mig fjær félögunum og stífnaði allur upp í skrokknum.
Ástæðan var sú að allt í einu var kominn glænýr fókus í
verkefnið og ég var ekki undir hann búinn. Skrýtið, því ég er sviðsvanur og hef
ekki hingað til átt í vandræðum með eigin frammistöðu fyrir framan fólk. En
fram að þessu hafði ég haldið að markmiðið með verkefninu væri að ég gæti haft
eitthvað vitrænt að segja um kennslustundina sem ég hafði verið að horfa á.
Það rann skyndilega upp fyrir mér ljós. Verkefnið snerist um
hvernig mér gengi að ræða við manninn, hvort ég hitti á rétta tóninn og væri
bæði uppbyggilegur og krítískur í senn. Tækist mér að leiða samræðurnar svo þær
snerust um siðferðileg rök en ekki bara athafnir, án þess þó að stjórna um of
og taka völdin af viðmælandanum?
